ทุกเช้าเวลาเจ็ดโมงสิบห้า
ข้างออฟฟิศของกรฟ้า มีร้านกาแฟเล็ก ๆ ที่ชื่อ “Flour & Brew”
เขาแวะไปทุกวัน เพราะกาแฟลาเต้ร้อนที่หอมพอดี
และ เพราะผู้หญิงหลังเคาน์เตอร์ที่ยิ้มเหมือนแสงแดดยามเช้า

เธอชื่อ “ออย”
บาริสต้าผิวขาว ผมหยักศกอ่อน ๆ ดวงตาเรียวสวยแต่ซ่อนอะไรบางอย่างไว้ข้างใน
เธอไม่ค่อยพูด แต่ทุกครั้งที่เขาสั่งเมนูเดิม เธอจะส่งแก้วคืนมาพร้อมรอยยิ้มที่ทำให้ใจเขาอุ่น

เช้านั้น
เขายื่นมือรับแก้วตามปกติ แต่เมื่อพลิกดูด้านล่างของแก้วกระดาษ
เขาเห็นลายมือตัวเล็ก ๆ เขียนว่า

“เบื่อกาแฟ ลองคุยกับออยแทนมั้ย? ☕ 098-xxx-xxxx”

กรฟ้าเงยหน้าขึ้น เธอยิ้มให้
ไม่พูดอะไรเหมือนเดิม
แต่ครั้งนี้ รอยยิ้มเธอมีคำตอบอยู่ในนั้นแล้ว

เย็นวันนั้น เขาทักไลน์ไป
เธอตอบกลับมาสั้น ๆ ว่า

ออย : “นึกว่าจะไม่กล้าทักซะอีก”

และนั่น คือจุดเริ่มต้นของทุกข้อความทุกค่ำคืน

หนึ่งเดือนผ่านไป
เขากับออยเจอกันหลังร้านหลายครั้ง
เธอมักปิดร้านเร็วขึ้นวันศุกร์ แล้วพาเขาไปกินร้านริมคลอง หรือขับรถดูดาวแถวชานเมือง

คืนหนึ่ง
ฝนตกเบา ๆ ออยชวนเขากลับมาที่ห้องพักของเธอ

ห้องเล็ก ๆ ที่อบอุ่น มีแสงไฟสีส้มนวล
เธอนั่งข้างเขาบนโซฟา ขณะเสียงฝนกระทบหน้าต่าง
กลิ่นกาแฟอ่อน ๆ จากมุมห้องยังลอยอยู่

ออย : “กรฟ้า เชื่อในคำว่าบังเอิญมั้ย?”

กรฟ้า : “ถ้าเรื่องเราคือบังเอิญ ก็เป็นบังเอิญที่ดีที่สุดเลยล่ะ”

เธอยิ้มบาง ๆ ก่อนเอนตัวพิงอกเขา
เขาลูบผมเธอเบา ๆ แล้วจูบหน้าผาก

ไม่กี่วินาทีต่อมา ริมฝีปากเธอแตะที่คอเขา แล้วไล้ขึ้นมาช้า ๆ
มือของเขาสอดเข้าใต้เสื้อ เผยแผ่นหลังขาวที่เขาไม่เคยกล้าคิดว่าจะได้สัมผัส

เสื้อผ้าค่อย ๆ หลุดออก
เสียงหายใจถี่ขึ้นเมื่อเขาก้มลงจูบที่เนินอกเธอ
เสียงครางนุ่ม ๆ หลุดจากปากเธอ
ขณะที่เขาลูบไล้ร่างเธอทั้งตัวด้วยปลายนิ้ว

ออยไม่พูดอะไรเลย แต่เธอเป็นฝ่ายดึงเขาลงไปจูบแรงขึ้น
สะโพกทั้งสองแนบแน่นจนไม่มีช่องว่าง
เธอค่อย ๆ ขยับตัวรับการสอดเข้าของเขาช้า ๆ

กรฟ้า : “ออย หนาวมั้ย ”

ออย : “แค่มีกรอยู่แบบนี้ ออยไม่กลัวอะไรแล้ว”

เสียงเตียงดังจังหวะ
ผิวเนื้อเสียดสีกัน
เธอเกร็งแล้วผ่อนคลายหลายครั้ง
เขากระแทกหนักขึ้นตามเสียงหอบ
แล้วทุกอย่างพุ่งขึ้นสู่จุดสูงสุดพร้อมกัน

หลังจากนั้น
เธอกอดเขาไว้แน่น นอนหลับไปทั้งที่ยังเปลือย

ทุกอย่างเหมือนจะไปได้ดี
แต่ความจริง บางทีก็โหดร้าย

วันหนึ่ง
ออยหายไปจากร้าน
ไม่มีใครรู้ ไม่มีใครตอบ
เบอร์โทรเธอก็ถูกปิด
ไลน์ที่เขาทัก ไม่มีเครื่องหมายว่าอ่าน

หนึ่งสัปดาห์ผ่านไป
กรฟ้ากลับไปที่ร้านอีกครั้ง
บาริสต้าคนใหม่บอกเขาเพียงว่า

“ออยลาออกกระทันหัน เธอบอกว่าต้องกลับบ้านที่เชียงรายด่วนมากค่ะ”

ไม่มีลายลักษณ์ ไม่มีคำลา
มีแค่ความเงียบ ที่เหมือนกาแฟเย็นชืดที่เขาดื่มไม่หมด

หลายเดือนผ่านไป
เขายังกลับมาที่ร้านเดิมทุกเช้า
แต่ไม่มีเบอร์ใหม่ใต้แก้ว ไม่มีรอยยิ้มเดิม

เช้านี้ เขากำลังจะลืมเธออยู่แล้ว
แต่เมื่อพลิกแก้วลาเต้ขึ้นมา
เขาสะดุดกับข้อความที่เขียนด้วยลายมือเดิม

“ขอโทษที่ต้องไป แต่กรจะอยู่ในใจออยเสมอ”

น้ำตาเขาซึมโดยไม่รู้ตัว
มือสั่นเล็กน้อยขณะถือแก้วแน่น

เขาไม่รู้ว่าเธอฝากข้อความไว้ล่วงหน้าหรือยังไง
แต่ตอนนี้

เขารู้แค่ว่า
ความรักบางครั้ง ไม่ได้เกิดมาเพื่ออยู่ด้วยกัน
แต่มาเพื่อสอนว่า “ความรู้สึกดี ๆ แค่ชั่วครู่”
ก็มีค่าพอจะจำไปทั้งชีวิต